έτσι ξαφνικά...εδώ και καιρό.

 "Ε' όπως έρωτας.

"Α" όπως αγάπη

~~

τι περισσότερο να πω,

που όταν με κοιτάς νομίζω χάνομαι 

και φτάνω στα ανείπωτα.

ζεστές σταγόνες στο μέτωπο,

φιλιά από ζεστή καρδιά.

~~

ψιθυρίζω στον αέρα όλα όσα αισθάνομαι.

ύστερα,φτάνουν σε εσένα.

αυτό θέλω.

 

 

 πληρότητα,αγάπη μου

 

*μην σταματήσεις να με κοιτάς.

Sof...=)

Αντίθετη πορεία.

φως-σκοτάδι

ημέρα-νύχτα

χαμόγελο-δάκρυ

μίσος-αγάπη

~~

αντίθετα ζεύγη

αντίθετες έννοιες

 ~~

σιωπή-φασαρία

σιωπή,σιωπή έντονη,όχι!

μ'αρέσει η φασαρία.ο ήχος

η κίνηση των πραγμάτων

η ευθεία γραμμή,η καμπύλη που παίρνουν

 ~~

 σιωπή σε βλέμμα,όχι.

ένταση στην ματιά,ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα

 ~~

 εγρήγορση.

ταχύτα μεγάλη

μα όχι φευγαλέα,

 ένα φωνήεν,ένα σύμφωνο,ένας φθόγγος

περιμένεις να βγει.

μα είναι το γαμώτο που γίνονται όλα αντίθετα

από αυτό που επιθυμείς.

Απόψε χαραμίσαμε λίγη ζωή ακόμη

είναι ζεστά εδώ.

Φλόγα αναμμένη η καρδιά.

 ~~~

 Χωρίς όριο λέξεων μιλώ

και καταθέτω ψυχή και σώμα

σε καθαρό ουρανό.
~~~

 *http://www.youtube.com/watch?v=rkyOKywWPK8&NR=1&feature=endscreen

Sof...=)

Σαν κύκλος.

εικόνες κατακερματίζουν το μυαλό,

ο χρόνος παγώνει τη στιγμή.

~~

 γύρω από το παρελθόν κάνω
κύκλους,

με ακτίνα το παρόν

και μοίρες το μέλλον.

ένα ημικύκλιο εσύ,

ένα εγώ.

 κέντρο το "μου λείπεις".

 ~~

* https://www.youtube.com/watch?v=ESv5uhrHqpM

*SOF...=)

άρωμα-στιγμή

υπόσχεσαι σε μάτια δυνατά,ζωντανά

πως οι στιγμές θα μείνουν σε μπουκάλι αρώματος

αναλλοίωτες.

με φιλί στα ματόκλαδα τις επαναφέρεις.

με έναν κύκλο νοητό από γύρω σου τις κρατάς.

~~

κοιτάω στον ορίζοντα.

λευκός τόνος υπόσχεσης.

είναι εκεί ακόμα 

λευκός σαν καλοκαιρινά σύννεφα

μελωδία γλυκού τριαντάφυλλου

μία αρμονία σωστά ολοκληρωμένη.

~~

 

ανοίγω το μπουκάλι.

αρώματα πετάνε,

σαν πουλιά γύρω μου.

Ἄ! ναί, ξέχασα νὰ σοῦ πῶ,

 πὼς τὰ στάχυα εἶναι χρυσὰ κι ἀπέραντα, 

γιατὶ σ᾿ ἀγαπῶ. 

Τ.Λ.

Σοφ..

~ανείπωτα.

Σε βλέμμα φευγαλέο 

δάκρυσαν τα μάτια απόψε.

Θέαμα επίπονο

κορμιά αγκαλιασμένα 

προδομένα από αγάπη.

~~

"Διχοτόμησες" κάθε κρυφή γωνία της ψυχής.

διάσπαρτα πλέον κομμάτια μου,

από εδώ κι από εκεί.

~ορισμένα έρχονται σε εσένα.~

θυμάμαι που ήταν όλα μαζεμένα,συγκεντρωμένα.

όλα κρυμμένα σε ένα στενό-αδιέξοδο.

αναρωτιέμαι πως βγήκαν από εκεί.

 ~~

 ύστερα,δεν βγαίνουν τα λόγια.

ανείπωτα.

ενώ ένα κομμάτι-θέλω- μιλάει 

ένα άλλο κομμάτι-διστάζω- το κρατάει σφιχτά.

-αγαπώ- 

με τα μάτια παλεύω να εκφράσω τα ανείπωτα.

αίσθημα βαθύ.δυσνόητο.δύσβατη ματιά.

~~

εικόνες έντονες,ερωτεύσιμες στο μυαλό.

σε ξυπνάνε.σε κρατάνε άϋπνο.

με μολύβι χαράζω γραμμές σε άσπρο πανί-καρδιά-,για να εμφανιστούν.

μάταια όλα.

φόβος για το γνωστό και το άγνωστο.

γνωρίζω όμως κάτι άκρως συγκεκριμένο.

φαντάζει αέναο.

-στην δική μου πλάνη-

~~

Αν φωνάξω,

θα ακούσεις?

να σου πω,πως

πίσω από κάθε χαμόγελο.
κάτι κρύβεται
...

από τους χιλιάδες...στον ένα.

Sof...=)

~Αυτό,μόνο

είναι που σ'αγαπώ 

και κάθε βράδυ γεμίζει το δωμάτιο με αστέρια.

Τόσα όσα και οι ευχές μου,τα -θέλω- μου.

1,2,3,4,..

1 αστέρι μόνο.

είναι που επιθυμώ αυτό "το κάτι" που με κάνει να νιώθω ζωντανή

είναι μόνο 1.

τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο.

μόνο αυτό.

 είναι και κάτι σύννεφα που το κρύβουν φορές,

μα με την παλάμη τα διώχνω.

δεν φεύγουν πάντα εντελώς.

μένουν ίχνοι.

ξέρεις,

σαν καπνός από τσιγάρο.

ίσως,σα σκιές σε αναμμένο κερί.

να ταξιδέψω προσπαθώ,

θα'λεγα συγκεκριμένος ο προορισμός.

μα το ταξίδι όλη η γεύση,

γλυκιά με δόσεις πικρίας...

*και δε φεύγω...

Sof...=)

~Ανθίζοντας

Μπουμπούκι αγνοφαίνεται,

ανθίζει λουλούδι ερωτευμένο,

ρίχνει τα φύλλα του σε γνώριμη αγκαλιά.

Φωνάζει: 

τώρα γεννιέμαι,τώρα γεννιέται το πάθος.

πέταλα κόκκινα φοράω

και αφήνω άρωμα,

για να το 'βρει ο έρως.

Ψιθυρίζει:

Το ξέρω,

 aνοίγω τον ασκό του Αιόλου,

ανεξέλεγκτες οι συνέπεις,

οι άνεμοι διαδραματίζουν  ρόλο με ρίσκο.

*
Έτσι κι αλλιώς μια μέρα θα χωρίσουμε.
Από έρωτα, από θάνατο, από χρόνο.
Θα ήθελα όμως να χωρίσουμε μαζί.
Όχι χώρια.
Ν.Δήμος

Βήματα στην θάλασσα,συναισθήματα..

Θυμάσαι που παίρναμε κρυφά βότσαλα

και τα πετούσαμε στην θάλασσα ?

Προσπαθούσες να μου μάθεις να πηδάνε στην επιφάνεια...

 ~~

-διάλεξε ένα βότσαλο..

με τα ακροδάχτυλα βυθισμένα στο νερό έψαχνα να βρω...

-αυτό εδώ.ναι αυτό θέλω.

θυμάμαι το χάιδεψες,το έκλεισες στην παλάμη σου,μετά το φύλαξες.

-πιάσε ένα άλλο.

δεν ρώτησα το γιατί.

-ορίστε,αυτό εδώ.

με το ένα χέρι έπιασε το χέρι που κρατούσα την πέτρα..και με το άλλο έπιασε την μέση μου...ένιωθα την ανάσα του τόσο κοντά..

-θα μετρήσουμε,στο τρία θα το ρίξουμε.

εγώ μετρούσα δυνατά και αυτός από μέσα του.

-1,2,3

ούτε που κατάλαβα πότε έφυγε από το χέρι μου  και έκανε τόσα βήματα στην θάλασσα.

-είδες?ήταν τόσο απλό

-μόνη μου ποτέ δεν το κατάφερα.

 -κάτι θα έλειπε γι αυτό.

-ίσως.μα είναι παράξενο.

-τι είναι παράξενο?

-πώς γίνεται να έκανε επτά "βηματάκια"?

-αφού τόσα είναι τα γράμματα.

-μα,24 δεν είναι?

-εγώ ξέρω πως το Σ'αγαπάω έχει επτά.

δεν μίλησα.απλά έβαλα το χέρι μου στην τσέπη του και πήρα το βότσαλο που είχε φυλάξει.

-να δούμε αν μου έμαθες καλά.μέτρησε πόσα θα κάνει τώρα.

το έριξα.

-9!τόσα πολλά...πιο καλά και από εμένα έμαθες.

-ναι,9...τόσα είναι τα γράμματα.

-ποιά γράμματα?

-της φράσης:εγώ να δεις.

σιωπή.

-ξέχνα βότσαλα και θάλασσα.Σ'αγαπάω

 -εγώ να δεις...

μία αγκαλιά και το "παιχνίδι" 

συνεχίστηκε.

Sof...=)

 

 

τοίχος,δεξιά κ'αριστερά

Και ψάχνω μες τα στενά την ύπαρξη σκιάς σου..

στα σοκάκια χαραγμένα "Σ'αγαπώ ακόμα" και μισοσβησμένα "Δεν θα σε αφήσω"

Στους τοίχους ζωγραφισμένοι "ανεκπλήρωτοι έρωτες"

και στην ατμόσφαιρα μυρωδιά από αγκαλιές στην βροχή.

Να φωνάξω το όνομά σου θέλω,

να ακουστεί παντού.

Να το ακούσεις εσύ..

και να φωνάξεις το δικό μου...

σε κάθε στενό που διασχίζω

να αφήνω λίγο από το άρωμα μου...

αν περάσεις από εκεί να το ακολουθήσεις,

να γυρίσω και να σε αντικρίσω...

να βρέχει,να αγκαλιαστούμε,να μυρίσει όλη η πόλη 

από την μυρωδιά αυτή...

όνειρο και αυτό,

εξατμίζεται κάθε εικόνα στον χρόνο..

περνάει ο καιρός...

κάτι μένει,σαν πληγή, που δύσκολα επουλώνεται..

σα σημάδι από κάποια πληγή στο δέρμα πάνω..

απλά αυτή βρίσκεται κάπου πιο βαθιά..

Πώς να εξαφανιστεί?

Μένει..

http://www.youtube.com/watch?v=qn1oiBLSIaY

Sof...=)

δύο ουρανοί*

Θα μαζεύω βότσαλα 

να τα ρίχνω στην θάλασσα να σχηματίζουν αστέρια και φεγγάρια.

θα κολυμπώ ανάμεσα τους,στον δικό μου ουρανό.

θα παίρνει το χρώμα κάθε ευχής,κάθε σκέψης.

 και όταν είναι μαύρος θα ρίχνω χρωματιστά λουλούδια...

θα φωνάζω τραγουδιστά πεταλούδες..

με το άγγιγμα τους να γαληνεύει..

να παίρνει χρώμα από τα μάτια μικρού παιδιού..

~~~~

Δάκρυα γοργόνας θα μουσκεύουν την ακρογιαλιά

πανσέληνος το βλέμμα των παιδιών που τραγουδάνε ψιθυριστά παραμύθια με νεράιδες και ξωτικά.

Πιασμένα από το χέρι θα σχηματίζουν τώρα αυτά τον ήλιο.

Το τραγούδι τους,πουλιά στον ουρανό.

Ένας ουρανός γεμάτος παιδικά χαμόγελα και ευτυχία.

Αθωότητα και γαλήνη.

~~~~

Δύο ουρανοί..

νύχτα και μέρα...

αυτούς θέλω να αντικρίζω..

σαν δύο άσπρα περιστέρια να πετάνε και να μου μεταδίδουν όλα αυτά.

 http://www.youtube.com/watch?v=WVwf1MCaZak&feature=related

http://www.youtube.com/watch?v=ReLllNkqcxw&feature=related

SOF...=)

Ταξίδι στο άγνωστο

Και νιώθω ήδη τις σταγόνες βροχής στο πρόσωπό μου..
να δίωχνουν δάκρυα παρελθόντος..
να βλέπω ξεχασμένα χαμόγελα στον ουρανό..
και τα αστέρια να χορεύουν στο μπλε,
σα να είναι ο τελευταίος τους χορός..
Συγχρόνως να ακούω "το βαλς των χαμένων ονείρων"
να ταξιδεύουν οι σκέψεις με σπασμένα φτερά
με οδηγό ένα λαβωμένο ξωτικό.

Καλό Μήνα=)
Sof...=) 

Ωπ!κάτι έχω εδώ=)

Καθώς είχα κάνει επιδρομή στο http://preciousdreams1.blogspot.gr/ είδα να μου έχει χαρίσει ένα βραβείο ο "precious dreams" !να το:

 Σ'ευχαριστώ πάρα πολύ=)δεν περίμενα ότι θα υπήρχε το ιστολόγιο μου στην λίστα...είναι όμως μια ικανοποίηση για όλα αυτά που γράφω τόσο καιρό...
Με την παραλαβή του βραβείου λοιπόν θα πρέπει να αναφέρω 7 πράγματα,σημεία για τον εαυτό μου...και έπειτα να το παραδώσω σε 7 ιστολόγια..

δύσκολο να τα βρω αυτά τα σημεία...
όσον αφορά τα 7 ιστολόγια...θα επιλέξω τα αγαπημένα μου...αν και δεν είναι μόνο 7...είναι περισσότερα..=)

Ξεκινάω λοιπόν,το σίγουρο είναι ότι θα κάνω αρκετή ώρα μέχρι να τα απαριθμήσω !χεχ!
 

1. Λατρεύω την μυρωδιά της βροχής...και φυσικά την ίδια την βροχή
2. Αγαπημένη εποχή,ο χειμώνας..τι πιο όμορφο από μία ζεστή σοκολάτα,αναμμένο τζάκι και μία αισθηματική ταινία? (The Notebook..ιδανικό νομίζω=)
3. Είμαι υπερβολικά ευαίσθητη...φαίνεται και μέσα από αυτά που γράφω.κλαψιάρικα :P
4.  Αγαπάω την μουσική...δεν ξέρω τι θα έκανα χωρίς αυτήν..η καλύτερη συντροφιά...
5. Μόλις κοιτάζω τον ουρανό και έχει αστέρια,με τον δείκτη μου τα "ακουμπάω" και σχηματίζω σχέδια..(μερικές φορές δεν βγαίνουν ωραία χδ)
6. Μ'αρέσει το διαφορετικό...δεν θέλω "να πηγαίνω" με τους πολλούς...
7. Από μικρή με θυμάμαι να ονειρεύομαι...κάνω όνειρα και ας μην εκπληρώνονται...

Αυτά τα λίγα...

Τώρα θα δώσω με την σειρά μου και εγώ το βραβειάκι στα παρακάτω μπλογκς...

1. http://ioannahalk.blogspot.gr/
2. http://ksotiko-tispolis.blogspot.gr/
3. http://mouzikantis.blogspot.gr/
4. http://nayagostogalazio.blogspot.gr/
5. http://kisa-world.blogspot.gr/
6. http://e-train-of-thought.blogspot.gr/
7. http://timetraveller-days.blogspot.gr/

Τώρα και εσείς αν θέλετε κάνε το ίδιο...δεν είναι αναγκαίο φυσικά...
7 σημεία..7 μπλογκς λοιπόν=)

*precious dreams 

θα σου έδινα ξανά..

αλλά είπα να μην πάρουν

τα μυαλά σου αέρα...

χεχε=))

 

SOF...=)

"Μουσική δωματίου"

Οι άνεμοι ανοιγοκλείνουν με δύναμη τις πόρτες...

τα κλειδιά τους πεσμένα κάτω..

Κουρτίνες σαν κύματα σκάνε στο πέρασμα του ανέμου...

Ένας θόρυβος "ουρλιαχτό" από το τζάκι..

Και η φωτιά μέσα του να πάλλεται σαν χορδή κιθάρας.

Τι ζητάνε; 

Σαν μία ορχήστρα όλα μαζί...

Μα λείπει ο μαέστρος..

Και σαν τρελοί κάνουν ό,τι θέλουν...

Δεν τους διακόπτω.

Τους αφήνω να παίζουν αδιάκοπα.

 Τώρα όμως πάω να κλείσω πόρτες,παράθυρα..

να μαζέψω από το πάτωμα τα πεσμένα κλειδιά 

και να τα τοποθετήσω εκεί που ανήκουν....

SOF...=)

"Ψίθυροι"

Δεν είναι ότι θέλω να με καταλάβει,να με νιώσει κανείς..

μου αρκεί που με καταλαβαίνει ο δικός μου παράξενος κόσμος...

απλά είναι φορές που κανείς χρειάζεται έναν ώμο,μια αγκαλιά,έστω μια φωνή..

περπατάω μέχρι το τέλος της διαδρομής των σκέψεών μου και ξανά πίσω..

κάθε μέρα το ίδιο..

δύσβατη διαδρομή νομίζω..αλλά τα καταφέρνω..

αν και μόλις γυρνάω από εκεί που ξεκίνησα βλέπω τα πόδια μου να έχουν πρηστεί 

και η αναπνοή μου όταν μιλάω να κόβεται ανά διαστήματα..

Παρά ταύτα,εγώ εξακολουθώ να την διανύω...

Τρελή επιμονή.

Αλλά ποιος μπορεί να πει ποια επιθυμία είναι λάθος και ποια σωστή...

Εγώ με τα μάτια μου τώρα τα βλέπω σχεδόν όλα θολά...

Όποτε μπαίνω σε διάφορες διαδρομές του μυαλού μου..

λάθος,σωστές,τρελές,χαρούμενες,επίπονες...

το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι να νικάει συνήθως ο πόνος..

Σίγουρα όμως θα χάσει...

είναι τα ελπιδοφόρα αστέρια που μου ψιθυρίζουν στο αυτί...καθώς κοιμάμαι...

Καληνύχτα,

SOF...=)

Απλά,πάμε

πάμε κάτω από τα αστέρια και εμείς,
να τα δούμε να πέφτουν
να κάνουμε ευχές
είναι όμορφα
μαγευτικά θα έλεγα.
θα έρθεις μαζί μου?
αν όχι,να ξέρεις πως,
με το πρώτο αστέρι που θα πέσει
θα κάνω μια ευχή.
Θα ευχηθώ να ήσουν εδώ.
Νομίζω θα ήταν καλύτερα να ερχόσουν.
Δεν θέλω να με δουν τα αστέρια να κλαίω κρυφά κάτω
από την λάμψη τους.
Σε περιμένω λοιπόν.

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

SOF...=)

απαισιόδοξη σιωπή

  Τα κύματα ακόμα σκάνε στην ακρογιαλιά..

τα ακούω καθώς προσπαθώ να μείνω στην καρδιά σου

Ένα παλιό πικαπ γρατζουνάει έναν δίσκο με αναμνήσεις,

το ακούω.

σα να κλαίει ο δίσκος πάνω του.

κύματα,δίσκος...

γιατί να ακούω μόνο αυτά

και όχι την φωνή σου.;

μέσα στην απαισιόδοξη σιωπή,

ήθελα να δω μία καμπύλη ζωγραφισμένη στον τοίχο.

και η καμπύλη αυτή;

το χαμόγελο σου.

ήθελα να δω τα αστέρια ξανά στον ουρανό μου.

τα αστέρια;

τα μάτια σου.

αντί να ακούω τον δίσκο μου να κλαίει καθώς το πικάπ τον πληγώνει..

θα ήθελα να ακούσω έστω μία λέξη από εσένα.

Μα μάταια,

αφού ούτε καν μπορώ να αγγίξω τα ονειρά σου.

SOF...=)

απέραντο γαλάζιο

Είδα να αλλάζει χρώματα ο ουρανός,

καθώς είχα βυθιστεί στα γαλανά νερά

σώμα,σκέψεις

ολοκληρωτικά βυθισμένη.

αν και παγωμένα,εγώ ένιωθα ζεστά.

Ελεύθερη στο γαλάζιο,

μία ναυαγός του έρωτα.

* http://www.youtube.com/watch?v=gzAtikhvqh4

sof..=)

Σε ένα βλέμμα.

Σε ένα βλέμμα φευγαλέο

είδα να τρέχει από τα χείλη σου η λέξη "φεύγω"

έκλεισα τα μάτια μου,

τσίμπησα τον εαυτό μου

προσπαθώντας να με πείσω πως ήταν όνειρο,

μα μάταια,

μόλις τα άνοιξα

μόλις ένιωσα το τσίμπημα,

αντιλήφθηκα όχι απλώς ότι ήταν πραγματικότητα,

αλλά και ότι ζούσα έναν από τους χειρότερους εφιάλτες.

Sof..=)

κλειστά μάτια,ανοιχτή καρδιά

Θα κλείσω τα μάτια μου,

συγγνώμη μα δε μπορώ να αντέξω την θέα του προσώπου σου.

Δυσοίωνο το βλέμμα σου,

συγγνώμη μα θα τα κλείσω..

όπως το ίδιο έκανες και εσύ,

μία νύχτα που θέλησες να μου φύγεις..

η διαφορά μας;

εγώ δεν επιθυμούσα να τα κλείσω.

*μα πώς θα κλείσω όμως την πόρτα της καρδιάς?

Καληνύχτα,

SOF..=)

no happy thoughts

Και είναι σα σύρματα καρφωμένα πάνω σε σώμα πεθαμένο,

ζωή και θάνατος έννοιες κοντινές

χαμένοι αστερισμοί στον ουρανό,

άψυχα βλέμματα στη γη

κομματιασμένες ψυχές,

φθαρμένες καρδιές

πολυταξιδεμένα μυαλά,

άπιαστα όνειρα

μοναχικές αγκαλιές,

αδειανές χούφτες

μπερδεμένες αισθήσεις,

κρυμμένα συναισθήματα,

"Σ'αγαπώ"

*κάθε μέρα που περνάει,με πονάει

SOF...=)

μελαγχολία

Κλεισμένη ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους

νιώθωντας πιο μόνη από ποτέ,

προσπαθώ να μην με χάσω..

ξεχασμένη η υπαρξή μου από πολλά άτομα,πολλές καταστάσεις..

πίστευα πως θα ήταν όλα διαφορετικά...

το καλοκαίρι είναι μια εποχή γεμάτη χαμόγελα και χαρά..

μα δεν μου ταιριάζει το ξέρω..

άδικα αδημονούσα να περάσει η σχολική περίοδος..

εγώ και οι σκέψεις μου

βάζω μουσική,τα ακουστικά στα αυτιά..

και γράφω,γράφω με τις ώρες...

μόνο αυτό έχω να κάνω..

μου λείπουν πολλά άτομα που ήταν μαζί μου

τώρα είναι σα να υπάρχουν απλώς φαινομενικά...

σκληρό έτσι?

συνδέομαι απόλυτα με την λέξη μελαγχολία..

όσο χαρούμενη φαίνομαι εξωτερικά..

τόσο σπαράζω εντός μου..

να προσέχεις σε ποιον δίνεις οποιοδήποτε κομμάτι σου..

δεν ξέρεις με ποιο τρόπο θα το χρησιμοποιήσει...

πού είναι?

*είναι καταστάσεις που σου δείχνουν ότι η φιλία δεν είναι αληθινή

θα ευχόμουν να είναι  μηδαμινές..

Sof...=)

γιαγιά,εύχομαι να γίνεις όσο το συντομότερο καλά

*Σαν μία εποχή

Θυμάμαι,

 είδα τον χειμώνα στα μάτια σου,

την μυρωδιά της βροχής στο σώμα σου

από τα βλέφαρά σου έσταζαν σταγόνες βροχής..

καταιγίδα στην καρδιά σου..

τα χέρια σου πάντα παγωμένα..

στα χείλη σου,ο χειμώνας του Vivaldi...

Μην με ρωτήσεις γιατί αγαπώ τον χειμώνα...

Δεν τολμώ να σου πω ότι ο χειμώνας είσαι εσύ...

http://www.youtube.com/watch?v=xVaP4SdBwTI&feature=related

SOF...=)

a soul

 Μην κοιτάξεις πίσω,δεν θέλω να με δεις να πονάω

τόσα μαρτυράνε τα μάτια και άλλα τόσα τα δάκρυα.

Αν γυρίσεις θα δω να χαμογελάς.

Δεν είναι ότι δεν θέλω,μα με σκοτώνει να έχω σημάδια πάνω μου

και ίχνος σημάδι από χαρά..

Έχε μου πλάτη,

δεν θέλω να κοιτάξω τα μάτια σου και να χαθώ

ένα ακόμα σκούντηγμα και πέφτω.

Σα να βρίσκομαι στην άκρη ενός γκρεμού.

΄Ένα βήμα..και τέλος...

Προχώρα,..

αν τύχει και γυρίσεις προς τα πίσω έχε τα μάτια σου κρυμμένα..

Και τα χείλη σου σε μία ευθεία να είναι..

αν γυρίσεις και προχωρήσεις..μόλις φτάσεις δίπλα μου..

απλά προσπερασέ με..

σαν μία αόρατη μορφή..δεν διαφέρω και πολύ...

Ο χειρότερος εχθρός μου το παρόν..

Οι καλύτεροι φίλοι του παρόντος,το μέλλον και το παρελθόν...

Είναι σκληρό να βλέπω να κινούνται τα σύννεφα και η θάλασσα..

και εγώ να δυσκολεύομαι να κάνω έστω ένα μικρό βήμα..

για πόσο θα κάθομαι στην μέση ενός ατέρμονου ονείρου...

χαμένη μέσα σε αυτό..

μα αν γυρίσεις πίσω,έστω και όχι ολόκληρο το σώμα σου...

το ξέρω,θα μείνω αιώνια χαμένη σε αυτό...

συλλαβίζω λέξεις σε μία φράση βαθιά μέσα μου,χαμένη και αυτή μα όχι ανύπαρκτη..

"θέλω να γυρίσεις,να δω τα μάτια σου,τα χείλη σου..να προχωρήσεις προς τα εμένα..να μην με προσπεράσεις...και να με αγκαλιάσεις..νομίζω έτσι θα βρεθώ μέσα στο ατέρμονο όνειρο...θα πάψω να είμαι χαμένη...τα σημάδια θα εξαφανιστούν...τα μάτια μου θα πλημμυρίσουν από το αίσθημα του"σε έχω ανάγκη,σε χρειάζομαι.."

*SOF...=)

Όταν δύει...

Καθόταν στην ακρογιαλιά,

τα χέρια της βαθιά χωμένα στην άμμο

τα πόδια της ακουμπούσαν εκεί που έσκαγε το κύμα..

περίμενε το σφύριγμα..

όταν ο ήλιος θα συναντιόταν με την θάλασσα..

όταν την ακουμπούσε

και μετά αργά αργά θα χανόταν μέσα της

τα χρώματα..

την μάγευαν καθώς μπερδεύονταν με το γαλάζιο του ουρανού..

μόλις χανόταν ο ήλιος, το σφύριγμα κρυβόταν και αυτό μαζί του..

τα λιγοστά σύννεφα που υπήρχαν κατέβαιναν σαν μαγικές μορφές

και χόρευαν στο σημείο που ο ήλιος είχε συναντηθεί με την θάλασσα..

ένα ένα σύννεφο,μία μία μορφή 

εξατμιζόταν σα νερό...

και η νύχτα εμφανίστηκε..

το κορίτσι έβγαλε τα χέρια της από την άμμο..

στην παλάμη της είχαν αφήσει σημάδια οι κόκκοι..

σηκώθηκε έπλυνε με το αλατόνερο της θάλασσας τα χέρια της..

ξάπλωσε κάτω και κοίταζε τα αστέρια που εμφανίστηκαν...

με το χέρι της τα μετρούσε..και ύστερα προσπαθούσε να σχηματίσει μία αγαπημένη της φιγούρα..

περίμενε εκεί...μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή να δύσει ο ήλιος..

να έρθει η στιγμή να ακουστεί ξανά αυτό το σφύριγμα..

το λάτρευε..

γιατί

της θύμιζε

πολλά πράγματα..

χαρούμενα...λυπημένα..

σα χαρμολύπη εκείνη..

όλο το καλοκαίρι εκεί..

ραντεβού με το σφύριγμα..την θάλασσα,τον ήλιο,τα σύννεφα,τα αστέρια..

ραντεβού με τις επιθυμίες της..

τα ΟΝΕΙΡΑ της...

ένιωθε να ερωτεύεται..ξανά και ξανά...

*δύσβατη η νύχτα

SOF...=)

*Εις το επανιδείν

Ποτέ μου δεν είχα πιστέψει πως οι άνθρωποι είναι σαν τα πουλιά.

Μου ήταν πάντα δύσκολο.

Μα νομίζω πως τώρα το αισθάνθηκα.Με διαπέρασε.

Είναι πουλιά και φεύγουν, πετούν μακριά.

Πώς το καταφέρνουν όμως σε τέλειο βαθμό?

Να φεύγουν χωρίς προειδοποίηση.

Έστω μία λέξη.

"Αντίο"θα μου ήταν αρκετό,νομίζω

Αυτή η ψυχρή λέξη που πίσω της κρύβεται το "φεύγω από εσένα."

Μα όχι να φεύγουν έτσι ξαφνικά στα κρυφά.

Δεν είμαι ένα σπίτι που απλά το αφήνεις.

Άνθρωπος είμαι.

Το σπίτι δεν έχει αισθήσεις,αισθήματα.δεν πονάει.

Πίστευα πως το ήξερες.

Αλλά αφού με άφησες πουλί μου,θα σε αφήσω και εγώ.

Αυτό είναι που επιθυμείς πλέον.

Το κατάλαβα,είμαι σίγουρη.

Πλέον θα είναι αδύνατο να καταφέρω το ακατορθωτό.

Αυτό που φοβόμουν είναι η κατάληξη αυτή.

Απλά νόμιζα,πως να..υπήρχα και εγώ στην ζωή σου.

 Πολλές φορές δίνεις πολλά και παίρνεις λίγα πίσω..έως και τίποτα..

Ήμουν εκεί πάνταα.το ήθελα και ήμουν

Το ξέρω δεν θα πάψω να νοιάζομαι για εσένα..μα εσύ έπαψες να νοιάζεσαι.

Η ζωή μας παίζει παράξενα παιχνίδια.

Μα συμβιβάζεσαι.

Έτσι θα κάνω και εγώ.δεν είναι εύκολο μα θα το προσπαθήσω

Θα κοιτάω τον ουρανό και θα σε βλέπω να πετάς μαζί με τα άλλα πουλιά..

Θα πηγαίνεις μακριά...

Και εγώ θα είμαι εδώ κάτω...θα χαίρομαι που είσαι καλά..

Σου είχα πει και θα το λέω για πάντα,

το μόνο που θέλω είναι να σε περιτριγυρίζει η ευτυχία..

δεν είναι εύκολα να τα πω αυτά

γι αυτό τα γράφω

και ας μην τα δεις ποτέ

σήμερα κατάλαβα το πόσο μακριά μου είσαι.

Κάτι σαν αντίο?όχι όχι ποτέ δεν μου άρεσε το αντίο

Εις το επανιδείν λοιπόν

Σε φιλώ!

shadow...hmm maybe..

Ε και;Σαν σκιά τριγυρνώ.

Ούτε στο φως φαίνομαι νομίζω.οπότε παύω να είμαι σαν σκιά.

Είμαι απλά αόρατη.

Μία αόρατη μορφή.

Που την χτυπάνε οι άλλοι,χωρίς να το καταλάβουν.αφού δεν την βλέπουν.

Μία μορφή σκισμένη σε κομμάτια.

Μία μορφή που σιγά σιγά χάνεται,νομίζω.

Δεν θα την χτυπάνε πια.

Αρκετά έχουν μείνει τα σημάδια πάνω της,μέσα της.

Την βαραίνουν πώς το λένε?Την πληγώνουν.την σκοτώνουν.

Και ας είναι αόρατη.

έτσι την έκαναν. 

Δεν το θέλησε.δεν το επιθυμούσε.

Προσπάθησε να την ακουμπήσεις.χωρίς να την πονέσεις όμως.

Μην μου πεις δεν την βλέπω.

Δεν θα σε πιστέψω.

 *Κενό

SOF..=)

 

Παρελθόν,παρόν,μέλλον.συμπίπτουν.

Μα πώς να γυρίσω την πλάτη μου στο παρελθόν?

Είναι σα να θέλω να αγγίξω το αόρατο.

Σα να πρωταγωνιστώ σε ένα χαμένο παραμύθι.

Με πονάει το παρόν,το ξέρω.

Το μέλλον?Άγνωστο.

Οπότε μένω στο παρελθόν.

Όμως όταν το σκέφτομαι στο παρόν πονάω διπλά!

Δηλαδή στο μέλλον,θα πονάω τριπλά?

Δε θα το αντέξω.Θα χαθώ!

Όπως χάνονται τα λόγια στον αέρα

'Οπως χάνονται τα πάντα στο τέλος!

*ίδιο μέρος,δύο διαφορετικές χρονικές στιγμές.παράξενο.

SOF...=)

Ένα ξωτικό..μα έφυγε

Ένα ξωτικό της πόλης με πλησιάσε.

Με το χέρι του ακούμπησε το χαμόγελο μου,

προσπάθησε να δει μάλλον αν είναι αληθινό.

Πήρε το χέρι μου και από τα δάχτυλα τον δείκτη...

Προσπάθησε να μου δείξει τον ήλιο και κάτι σύννεφα.

Έφυγε σιωπηλά.

Το βράδυ ξανά ήρθε εκεί που καθόμουν μόνη.

Ακούμπησε τα δάκρυα μου

Τα φίλησε.

Προσπάθησε να δει μάλλον αν είναι αληθινά.

Μετά με τον δείκτη ξανά μου έδειξε τα αστέρια και το φεγγάρι.

Με έπιασε και με πήγε κάτω από το φως του φεγγαριού

κάτω από την λάμψη των αστεριών

όλα έγιναν αθόρυβα..

 Το φεγγάρι όμως έμοιαζε να ήταν μισό.

Έτσι όπως ένιωθα και εγώ καθώς με εγκατέλειψε,

το ξωτικό της πόλης μου.

'Ολα μοιάζουν τόσο ανούσια.

Νομίζω πως είχε καταλάβει ότι το χαμόγελο ήταν αληθινό,

όπως και τα δάκρυα του αποχωρισμού.

 

 *πάρε με να πετάξουμε τουλάχιστον πάνω από την πόλη μας

SOF...=)

έτσι ξαφνικά,μαζεύτηκαν τόσα...

Είναι πράγματα που τα δίνεις με όλη σου την ψυχή.

Χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση.

Ξέρω πως δεν κερδίζω τίποτα απολύτως,

Ίσως να κάνω τελικά μόνο κακό στον εαυτό μου.ίσως..ίσως...

Μα όταν νιώθεις πως όλα αυτά δεν βγάζουν πουθενά..απογοητεύεσαι τόσο..

Αισθάνεσαι πως αυτό που είχες πλέον το έχεις χάσει μέσα από τα χέρια σου,οριστικά προφανώς.

Το ξέρω τις περισσότερες φορές δεν είναι από δική σου επιλογή,

Τόσοι παράγοντες επηρεάζουν καθημερινά την όλη ροή της ζωής σου...

Δύσκολο να φέρεις το παρελθόν στο μέλλον.

Δύσκολο να καταφέρεις το αδύνατο.

Από την άλλη λένε ότι όλα για κάποιο λόγο γίνονται,το ευελπιστώ τότε...

Μακάρι να είχαμε ένα μαγικό ραβδί και λίγη αστερόσκονη να καταφέρναμε αυτά που θέλαμε.

Μα ακατόρθωτο φυσικά.

΄Οσο και να ζω στον δικό μου κόσμο,όσα όνειρα και να κάνω,όσες ελπίδες και να έχω.

Έρχεται η στιγμή που πέφτεις και πέφτεις απότομα.όχι πάνω σε στρώμα ή σύννεφα,

αλλά σε τσιμέντο ή σε θάλασσα..και επειδή πέφτεις τόσο ξαφνικά και απότομα σε πονάνε τα νερά της θάλασσας..

Μακάρι να ήξερα..να ήξερα τι συμβαίνει γύρω μου..που βαδίζω...

Γιατί είμαι έτσι αυτή την περίοδο...και χάνω τόσα που θέλω...

 δυστυχώς ναι...

Ας περάσουμε τουλάχιστον καλά σήμερα=) 

Ακόμα η Σοφ γράφει...εγώ είμαι...

Σκόρπιες σκέψεις...

Μέσα στην αγκαλιά σου χάνομαι,αφήνομαι.

Κοίτα την θάλασσα,είναι πολύ ήρεμη.

Ένα καλοκαιρινό χαμόγελο,ένα χειμωνιάτικο σ'αγαπώ.

Περπατάς σε σύννεφα?

 Εγώ όχι.

Πάνω σε βότσαλα βρίσκομαι.

Με πονάνε.

Δεν μπορώ να δω τον ήλιο.

Τα αστέρια.

Το φεγγάρι.

Ο αέρας με πνίγει..

Είναι τόσο ζεστός.

Δεν με βοηθάει.

Το νερό παγωμένο.

Πώς θα κολυμπήσω?

Ο καθρέφτης μου σπασμένος στην μέση.

Από τα αριστερά το μισό εγώ μου,από τα δεξιά το υπόλοιπο.

Νιώθω σα να θέλει κάτι να βγει από μέσα μου.

Εγώ το εμποδίζω.

Να να τώρα.

Ακούμπα το στέρνο μου να δεις.

Το νιώθεις?

Πήγαινε λίγο πιο αριστερά.

Πες μου τι νιώθεις.

Προχώρα στον λαιμό.

Ο παλμός μου είναι γρήγορος.

Μα σταματάει που και που.

Θα έρθει καταιγίδα μέσα μου.

Είμαι σίγουρη.

Θα βρέξει.

 *Ελπίζω να με θυμάσαι που και που...

Sof..=)

Στους δρόμους...

Τα φώτα της πόλης σβήνουν,

ίσα ίσα που διακρίνεις τους δρόμους με την βοήθεια του φεγγαριού.

Περπατάω στα τυφλά.Δεν πάω κάπου συγκεκριμένα,αλλά ψάχνω κάτι συγκεκριμένο ίσως μάταια.

Προσπαθώ με λέξεις κομμάτια να κάνω το ακατόρθωτο εφικτό.

Ποιός με καταλαβαίνει όμως?

Νομίζω θα με περάσουν για τρελή,με τρελές λέξεις και συναισθήματα. 

Μα,το ξέχασα,κανείς δεν είναι γύρω μου.ούτε καν η σκιά μου.

Και να ήταν όμως,δεν θα με ενδιέφερε.

Εγώ θα συνεχίσω να μιλάω.Θα αποτρέψω το ακατόρθωτο να μείνει έτσι.

Με τι δυνάμεις όμως?

Περπατάω στους σκοτεινούς δρόμους της πόλης με σκυμμένο το κεφάλι.

Ποιός θα βρεθεί να με σηκώσει ολόκληρη?

Να με πάρει αγκαλιά και εγώ να ξέρω πως είναι αυτός.

Να του ψιθυρίσω αυτά που θέλω,αυτά που φοβάμαι.αυτά που αγαπώ.

 Sof..=)

*Με μία βαλίτσα...

Με μία βαλίτσα γεμάτη αναμνήσεις έκλεισα την πόρτα μου

Δεν χρειάστηκα τίποτα λιγότερο,τίποτα περισσότερο να πάρω μαζί μου

Πήγα στον πλησιέστερο σταθμό τρένων..

Έκοψα το εισητήριο μου,

Ώρα αναχώρισης:Άγνωστη

Προορισμός:Μη προβλέψιμος

Περιμένα δίπλα από τις ράγες του τρένου,

Ένα παγκάκι ξύλινο,άψυχο που από την μία πλευρά έγερνε..και ακουμπούσε κάτω στο έδαφος..

Ήταν όμως το μόνο που υπήρχε..

Έκατσα,άφησα στα πόδια μου την βάλιτσα..δεν την έχασα λεπτό από τα μάτια μου

Το περιεχόμενο:16 χρόνια αναμνήσεων.

Περιμένα,περιμένα..

Δεξιά αριστερά το κεφάλι..

Έπιανα,άφηνα ένα τουφάκι από τα μαλλιά μου.

Το άκουσα να έρχεται.

Κάνω να πιάσω την βαλίτσα,να σηκωθώ να στρέψω το κεφάλι μου μπροστά.

Μα κάτι,αλήθεια,με κράτησε.

Έκατσα σιωπηλή και έστρεψα το κεφάλι μου από την αντιίθετη πλευρά.

Το άφησα να περάσει.Ουτέ καν στάση δεν έκανε.

Άρχισα να παίζω πάλι με τα μαλλιά μου.

Μετά από το πρώτο τρένο που άφησα.

Πέρασαν και άλλα,και άλλα,και άλλα

Μα εγώ απλώς τα άφηνα να περνάνε.

Ουτέ να τα κοιτάξω.

Μόλις περνούσαν έβλεπα μόνο τον καπνό τους που είχε μείνει,μετά εξαφανιζόταν και αυτός.

Κάθησα εκεί,στο παλιό παγκάκι.

 Το εισητήριό μου,στην παλάμι μου.Να έχει γίνει χίλια κομμάτια.από τα ιδρωμένα και ζεστά χέρια μου,

Άνοιξα την παλάμη μου,και φύσηξα να φύγουν όλα.Τα είδα να πετάνε μπροστά μου.έφυγαν σαν τα τρένα.

Είχε νυχτώσει.

Από στιγμή σε στιγμή θα περνούσε το τελευταίο.

Σκεφτόμουν τι να κάνω.

Το άκουγα,πλησιάζε,

Δίσταζα.

Το άφησα να περάσει και αυτό.

Σαν πουλιά στον ουρανό ήταν.

Και εγώ,το πιο δειλό πουλί.δεν έφυγα.δεν πέταξα.

Γλυκιές καληνύχτες!φιλιά..

SOF..=)

.χμ.

Ακόμα αντέχω,ναι!

Δες με!

 Δεν έχω μαραθεί..

Ακόμα τα φτερά μου είναι δυνατά,ικανά να πετάξουν..

Δεν ξέρω όμως μέχρι που θα μπορέσουν να με πάνε..

Δεν ξέρω αν μπορέσουν να με γυρίσουν πίσω..

Υπάρχει ο φόβος μέσα μου,αν με γυρίσουν τελικά..τι θα δω...?

 Αισθάνομαι σαν ένα τριαντάφυλλο,όχι εκατόφυλλο..ίσα ίσα 2,3 πέταλα..μα ακόμα υπάρχουν..

Τα αγκαθάκια ανύπαρκτα..

Αισθάνομαι δέος..

Φόβος και έκπληξη μαζί..

Είναι φορές που νιώθω πως είμαι χαμένη,χαμένη σε ένα ατέρμονο όνειρο..

Πού θα με οδηγήσει όλο αυτό?

Γιατί να μην αφεθώ?

Γιατί να με καταπνίγει η αίσθηση του φόβου,της αδυναμίας?

Θα ήθελα απλά να είμαι ένα τριαντάφυλλο..ζωντανό..δεν χρειάζομαι εκατό φύλλα..

Απλά ίσα ίσα να μπορώ να κρύβομαι πίσω από αυτά..

Να μπορώ να ζήσω την ημέρα...και να αντέχω τις σταγόνες τις βροχής..

Γιατί η νύχτα είναι σκοτεινή..και φοβάμαι στο σκοτάδι..

Όταν βρέχει,οι σταγόνες της βροχής με χτυπάνε...δεν μπορώ να αντέξω για πολύ,το νιώθω..

Έίμαι ένα σημείο πριν μαραθώ...και η νύχτα δεν κάνει κάτι για να με βοηθήσει..απλά σκορπίζει το σκοτάδι της..και με αφήνει να ζω εκεί...

Ίσως τελικά να υπάρχει κάτι που να με παρηγορεί και να βαστάει τα λιγοστά πέταλά μου..

Το φεγγάρι..μαζί με τα στέρια...

Άλλα όταν δεν είναι εκεί αυτά...?

Καταστρέφομαι αργά..ήσυχα..λυγίζω.. 

ξεκόλλα χαζή Σοφία..μια ιδέα είναι όλα

Sof...=)

Κύματα νομίζω είναι...

'Εμαθα,το να πατάς στα κύματα και να προχωράς είναι δύσκολο..

Είναι δύσκολο όταν είναι μεγάλα και δυνατά...

Πιο εύκολο όμως όταν είναι ελάχιστα και μικρά..

Δεν παύουν όμως να είναι κύματα...

 Θέλεις να προχωρήσεις μπροστά και δυσκολεύσε τόσο...που όσο πιο μεγάλα είναι τόσο όσο σκάνε πάνω σου σε πονάνε..σα να σου μαστιγώνουν το κορμί...

Έτσι εφόσον έκανες το βήμα..πώς να ξεφύγεις? Μπαίνεις στην αρένα και πολεμάς..πολεμάς μέχρι να ηττηθείς ή να κερδίσεις..

Άλλες φορές τα σημάδια από τον αγώνα είναι τόσα πολλά και οδυνηρά...και άλλες φορές είναι ελάχιστα...μα πονάνε πονάνε έξίσου...

Έτσι και τα κύματα..

Έτσι και οι αποφάσεις..

Έτσι και η ζωή...

ο έρωτας..

η αγάπη...

διάφορες καταστάσεις..που όταν μπαίνεις στο τρυπάκι τους θα βγεις πιο δύσκολα παρά εύκολα..

Σίγουρα όμως υπάρχει έξοδος..ναι υπάρχει..όσο μακριά,σκοτεινή και αν είναι...

Κοίτα μπροστά...την πλησιάζεις..το κλειδί είναι αριστερά σου...

Τα κύματα μόλις πλησιάζεις εκεί..θα ησυχάζουν..θα το δεις..θα ηρεμούν..

Όπως θα ηρεμείς και εσύ ο ίδιος...

Περπάτα πάνω τους...πέρνα τα...νιώσε τον αέρα στο πρόσωπο σου...και τον ήλιο στα μάτια σου...τον ουρανό στην παλάμι σου..και τα αστέρια στην καρδιά σου...

χαρμολύπη είναι θαρρώ!

Καληνύχτες!φιλιά στα μουτράκια σας!

SOF...=)